Blogposts

Wekelijks gaan zo’n 15.000 taalvrijwilligers en 30.000 nieuwkomers met elkaar in gesprek. Ze ontmoeten elkaar, oefenen alledaagse gesprekken en leren elkaars wereld kennen. Taalcoaching zorgt voor meer taalkennis, zelfvertrouwen en contacten. Daar plukken nieuwkomers, vrijwilligers, gemeentes en de hele maatschappij de vruchten van. Ria is een van die vrijwilligers: “Toen ik in Wapenveld woonde, heb ik 5 jaar Nederlandse les gegeven aan statushouders in het AZC. Ik werd in die tijd benaderd door Joke van het Taalpunt of ik belangstelling had om taalcoach te worden. En dat had ik. Het Taalpunt Heerde/Epe regelt in onze gemeente onder andere taalcoaching. Na het volgen van een cursus voor taalcoach, heb ik me ingeschreven als taalvrijwilliger. Mijn eerste taalmaatje was een vrouw uit Noord-Afrika. Zij wilde beter Nederlands leren lezen en schrijven. Terugkijkend was ik verwend met haar. Ze had in haar land Engels gestudeerd aan de universiteit waardoor ze dus erg goed Engels sprak. Hierdoor konden we samen met de Nederlandse taal de diepte in. Daarna coachte ik een vrouw uit de Zuid-Amerika die getrouwd was met een Nederlander. Doordat ze veel aan haar hoofd had, kon ze zich niet goed op de taal concentreren. Omdat ze dat eerst op orde moest krijgen, zijn we met het traject gestopt. Nu coach ik sinds anderhalf jaar een Syrische meneer. Hij is erg gemotiveerd en komt op elke afspraak. Doordat er thuis vooral nog Arabisch wordt gepraat, blijft Nederlands spreken met hem wel lastig. We oefenen veel met lettergrepen en woorden en ik adviseer hem kinderprogramma’s te kijken om zo toch de basis sneller te leren. Voorlopig blijf ik mijn werk als taalvrijwilliger doen. Ik vind het belangrijk om op deze manier een bijdrage te leveren aan de maatschappij. Door mensen te helpen met de Nederlandse taal kunnen ze veel beter hun eigen weg vinden. Daar heeft iedereen baat bij. Soms is het wel een kwestie van een lange adem hebben, maar dat heb ik er graag voor over. Wat me naast taalcoaching nog erg leuk lijkt, is om een leesgroepje op te zetten met Nederlandse mensen die laaggeletterd zijn. Als er mensen zijn die daar behoefte aan hebben, kunnen ze altijd contact met mij opnemen via het Taalpunt.”

Gerrit Veldwijk is vrijwilligerscoördinator van het Paddenpad in Wapenveld. Dit is een van de vijf klompenpaden die onze gemeente rijk is én een van de oudste klompenpaden van Nederland. “Ik ben nu ongeveer twee jaar vrijwilligerscoördinator voor het Paddenpad. Tijdens mijn prepensioen had ik ineens veel tijd over. Toevallig stuitte ik in die periode op een vacature van Stichting Landschapsbeheer Gelderland (SLG). Ze zochten vrijwilligers voor buitenactiviteiten. Omdat ik voor mijn werk altijd binnen achter de computer zat, sprak iets doen in de natuur mij meteen aan. Als vrijwilligerscoördinator ben ik de contactpersoon tussen SLG, de gemeente Heerde en de vrijwilligers van het Paddenpad. Ik organiseer vergaderingen, zorg dat de vrijwilligers, die het onderhoud van het Paddenpad doen, voorzien zijn van gereedschap om takken weg te snijden, de bewegwijzering schoon te maken en eventueel zwerfvuil op te ruimen. Onderhoud is zeker nodig want de populariteit van de Klompenpaden is de laatste jaren enorm gestegen en sinds corona helemaal. Toen ik begon hadden we vier vrijwilligers en inmiddels zijn we met 14. Op dit moment zijn we bezig zijn met de aanschaf van twee nieuwe luisterbanken langs het pad. Bij de bankjes komt een QR-code zodat bezoekers de geschiedenis van die plek kunnen beluisteren. In totaal komen er 10 nieuwe banken. De bankjes worden gemaakt door de vrijwilligers, oude timmerlieden, van Vrieze’s erfgoed. Vrijwilligers ondersteunen dus vrijwilligers, hoe mooi is dat? Ik vind het vrijwilligerswerk erg leuk om te doen. Mijn voldoening krijg ik vooral van het plezier dat we de wandelaars geven. Af en toe wandel ik zelf een deel van het pad. Als ik wandelaars tegenkom vraag ik altijd even naar hun ervaring op het Paddenpad en eigenlijk zijn die altijd positief, zowel over het pad zelf als over het onderhoud. Naast vrijwilligerscoördinator ben ik ook vrijwilliger bij het Horsthoekerpad, onder ander voor het opruimen van zwerfvuil. Ook zit ik in de zwerfvuilbrigade van Mooi Schoon in Wapenveld. Een keer in de week ga ik samen met een vriend op pad om het gebied langs de kanaaldijk op te schonen, wat daar ook zeker nodig is. Mijn lege agenda is inmiddels dus wel weer gevuld.”

An is een vrijwilliger in hart en nieren. Zo coördineert zij al bijna 30 jaar de telefooncentrale van de Vrijwillige Hulpdienst (VHD). De start van haar vrijwilligerswerk begon drie jaar eerder. “Ik ben begonnen als secretaris bij de gymnastiekvereniging. Hier ben ik ingerold doordat mijn kinderen in die tijd aan gymnastiek deden. Dit heb ik 25 jaar gedaan. Ook startte ik in die tijd bij de VHD als telefoniste. Later werd dit het Centraal Meldpunt.” Het Centraal Meldpunt is gestart in 1993 en is een initiatief van het Vrijwilligers Platform, waarbij zo'n 35 instanties aangesloten zijn. “Als coördinator van de telefooncentrale zorg ik ervoor dat alle vrijwilligers voor drie maanden zijn ingeroosterd en dat de telefoon elke ochtend bemand is. De telefoondienst verzorgen we met ongeveer 12 vrijwilligers. Iedere inwoner van de gemeente Heerde kan een beroep doen op hulp en/of ondersteuning van de VHD. De telefoon staat bij Brinkhoven en wordt elke dag doorgeschakeld naar de vrijwilliger die dienst heeft. Zij krijgen dan telefoontjes binnen van mensen die hulp nodig hebben en de vrijwilliger zoekt iemand die daarbij kan helpen. We hebben ongeveer 30 mensen waar we een beroep op kunnen doen. Op dit moment vragen mensen vooral hulp voor vervoer naar het ziekenhuis, een afspraak bij de fysio of hulp bij het boodschappen doen. Mensen weten ons over het algemeen goed te vinden. En de 200 vrijwilligers, die de VHD in totaal heeft, zijn altijd bereid extra te helpen. Als vrijwilligers zich eenmaal hebben aangemeld, gaan ze er helemaal voor, is mijn ervaring. Ook in coronatijd. Dat vond ik erg dapper van alle vrijwilligers, geen vraag was teveel. Naast coördinator ben ik ook al 25 jaar secretaris bij de VHD. We hebben twee secretarissen. Mijn collega-secretaris verzorgt de administratie en ik ben verantwoordelijk voor het notuleren van de vergaderingen. Soms zijn het drukke weken maar ik doe het werk met erg veel plezier. In 2021 ben ik onderscheiden door, toen nog, koningin Beatrix, en heb ik een lintje gekregen. Dat voelde als erkenning voor mijn werk. En zo lang ik vrijwilligerswerk kan doen, ga ik door. Mensen die door ons geholpen worden zijn vaak zo dankbaar. Daar doe je het voor.”

Aad is een maatje voor mensen met verslavingsproblematiek. Hij is ervaringsdeskundige en weet als geen ander hoe een verslaving werkt. Inmiddels is hij al 37 jaar clean. “Mijn motivatie om dit vrijwilligerswerk te doen is dat ik weet wat er nodig is. Ik heb zelf van mijn 28 e tot mijn 33e een zware periode meegemaakt waarin ik zwaar verslaafd was. In die tijd ben ik alles kwijtgeraakt: mijn bedrijf, mijn huwelijk, mijn vrienden. Ik ben in 2006 verhuisd vanuit Rotterdam naar de Veluwe, om in alle rust te kunnen leven. Weg van de verleidingen. Vanuit die rust heb ik besloten om vrijwilligerswerk te gaan doen in de verslavingszorg. Ik ken de cultuur en denk te weten waar iemand behoefte aan heeft. Ik werk hierin samen met Susan en Heleens die werkzaam zijn bij Stip. De samenwerking met professionals vind ik erg belangrijk. Wat ik doe is door gesprekken een vertrouwensband opbouwen en vanuit dat vertrouwen iemand er toe te bewegen om zich aan te melden bij een afkicktraject. Mijn vrouw Kitty en ik doen de meeste trajecten samen. Bij een boerderij in de buurt hebben we een paar schapen staan. Sommige mensen zijn geen praters. Wanneer ik ze meeneem naar de dieren, breekt vaak het ijs doordat je bij een dier alleen maar hoeft te zijn. Uiteindelijk gaat iemand wel praten. Niets moet en alles mag. Dat is ons traject en het is succesvol. Wanneer iemand naar verloop van tijd een afkicktraject wil volgen, draag ik het over aan de professionals. Aan de zijlijn blijf ik vertrouwenspersoon voor mijn maatje en 24 uur bereikbaar. Ik heb als maatje veel trajecten begeleid. De verhalen die er achter zitten zijn altijd heel verdrietig, voor de persoon zelf en ook voor de omgeving. Als ik 10 mensen begeleid, is er één iemand die daadwerkelijk de stap kan maken. Zo heb ik ooit iemand uit een schuur gehaald en uiteindelijk een begeleid wonen-traject gekregen. Diegene was er slecht aan toe maar heeft nu alles op orde en is taxichauffeur. Daar doe ik het voor. Wel hoop ik dat er meer maatjes komen, want die zijn er nu te weinig en de problematiek is, ook hier, groot. Daarom is het goed dat er nu een plan van aanpak GHB en middelengebruik is in onze gemeente. Zolang wij kunnen, dragen Kitty en ik ons steentje bij.” Ook verslavingsvrijwilliger worden? Meld je aan bij Stip.

Dit bedrijf heeft 300 medewerkers op de been gebracht om jongeren uit kansarme milieus te leren programmeren.

Debbie (19) denkt aan anderen! Ik ben per ongeluk iets verlaat doordat ik mijn band moest oppompen, maar gelukkig zie ik Debbie nog staan voor de ingang van het verzorgingstehuis. “Hey, ik ben Debbie, aangenaam, jij komt even een dagje meelopen?” glimlacht ze. Ik excuseer mezelf even omdat ik te laat aankwam en bevestig. “Kom, dan gaan we, we hebben een drukke dag voor de boeg!” Debbie (19) is geneeskundestudent en komt regelmatig in de weekenden langs bij de mensen in het verplegingshuis. Ze vertelt me dat ze hier voor het eerst kwam toen ze 16 was. “Ik wist al toen ik jong was dat ik geneeskunde wilde doen. Maar ja, met die decentrale selectie moet je jezelf goed kunnen onderscheiden, dus ging ik kijken hoe ik dat kon doen. Op die manier kwam ik hier terecht!” In eerst instantie was het voor Debbie te doen om haar cv een beetje op te bouwen voor de selectie, maar na een tijdje werd het een gewoonte: je kan niet meer zonder! “Eerst ging ik alleen in de weekenden, maar na een tijdje krijg je zo’n speciale band met de mensen. Dan voel je je bijna schuldig als je er niet bent!” Zoals we net hebben kunnen lezen is Debbie inderdaad toegelaten binnen de studie geneeskunde. Ze zit nu in haar tweede jaar. “Die zorgstage was een makkie met de ervaring die ik hier heb opgedaan!” Ze merkt dat het contact met ouderen ervoor heeft gezorgd dat ze zich beter kan voorstellen wat er allemaal omgaat in het hoofd van iemand in een verpleegtehuis. “Soms voelen ze zich alleen of beperkt. Meestal zijn ze het gewend om nog een eigen huis te hebben en vooral voor nieuwkomers is het de eerste dagen een beetje wennen. Dan vind ik het leuk om extra op deze mensen te letten en ze écht te betrekken bij alle activiteiten die worden georganiseerd. Op die manier voelen ze zich sneller thuis en voorkom je vooral de eenzaamheid.” "Na een tijdje krijg je zo'n speciale band met die mensen!" Ze woont nu op kamers, maar komt vaak nog in het weekend terug. “Voor verpleegtehuizen is het vaak wel makkelijk om op tijd te weten wanneer er iemand komt helpen. Ik kan dat helaas niet altijd zeggen, omdat ik soms wat druk ben met de studie. Maar ik probeer zo vaak mogelijk terug te komen om te helpen. Gelukkig maken ze voor mij vaak een uitzondering!” Ik moet zeggen dat het goed voelt om een dag te hebben meegelopen hier. Je steekt lekker je handen uit de mouwen en de ouderen in het tehuis zijn ontzettend dankbaar als je langskomt. Ik ben blij dat ik van het verpleegtehuis en Debbie mocht kijken hoe het er hier aan toe ging en ik raad het iedereen aan. Wil jij net als Debbie meer doen voor ouderen? Bekijk dan vooral onze vacatures/activiteiten en dan kan ook jij meehelpen!

Het is inmiddels een bekend probleem in Nederland: eenzaamheid onder ouderen. Het komt helaas veel voor en er is niet altijd wat aan te doen. Hoewel het een bekend probleem is, is het nooit echt een prioriteit geweest voor regeringen. Freek (33) zag het met lede ogen aan en besloot zelf wat te doen. Freek is jurist in zijn dagelijks leven en zag hoe het de afgelopen jaren steeds minder goed ging met zijn eigen oma. “Ik merkte dat mijn oma door de jaren heen steeds meer versomberde. De hele familie was druk en dat zorgde ervoor dat we niet altijd langs konden komen. Met de verjaardag van oma was de hele familie bij elkaar en hebben we dit besproken. Zo werd ons idee geboren.” "We merkten dat ze meteen opfleurde!" De familie had afgesproken dat ze, omdat ze niet altijd konden langskomen, per gezin om de week een handgeschreven brief zouden sturen. “Een handgeschreven brief maakt het toch allemaal wat persoonlijker en het is altijd leuk om te krijgen. Doordat we brieven stuurden naar elkaar, was oma ook weer even bezig met het maken van haar eigen kaart en we merkten dat ze meteen opfleurde!” Toen Freek langs ging op het verpleegtehuis gaf zijn oma aan dat ze veel jaloerse blikken kreeg van haar medebewoners. Om die reden besloot Freek dat hij meerdere brieven ging sturen naar andere ouderen. “Schrijven is een hobby van me en een zelf geschreven kaart is voor ouderen zo bijzonder om te krijgen!”. Freek’s dochter Iris (6) helpt ook graag mee, maar heeft het soms moeilijk om te schrijven. “Op die manier sla ik 2 vliegen in één klap! Zij leert beter te schrijven en ouderen vinden het ontzettend leuk om brieven, tekeningen of knutsels van kinderen te krijgen!” Daarom lijkt het Freek ook leuk als de basisscholen en middelbare scholen mee willen werken. “de knutsels van mijn dochter maken ze vaak voor zichzelf, maar hoe gaaf zou het zijn als ze die ook voor anderen kunnen maken? Dat moet toch lukken?” Hij merkt dat hij veel voldoening uit zijn vrijwilligerswerk haalt. “Met mijn drukke baan is het soms lastig om de tijd te vinden om je in te zetten voor een ander. Een kaartje kost weinig tijd en is zo leuk om te maken. Het is een klein gebaar en je leert er veel van. En als je een kaartje niet leuk vindt om te maken, is het in ieder geval altijd leuk om er één te krijgen, haha!” Daarmee sluiten we af. Heb jij ook weinig tijd maar vind je het leuk om wel een bijdrage te doen? Stuur dan ook een kaartje naar je eigen grootouders of naar andere ouderen! Je kan meer informatie vinden bij onze vacatures!

Dit lees je niet vaak!

De Special Olympics in Utopia zijn in volle gang, en onze Utopiaanse deelnemers slepen al aardig wat prijzen binnen. De teller staat op meer dan 50 medailles. Toch is het het enige sporttoernooi waar de prijzen totaal niet het belangrijkste zijn.