Over Vrijwillig Heerde

Wekelijks gaan zo’n 15.000 taalvrijwilligers en 30.000 nieuwkomers met elkaar in gesprek. Ze ontmoeten elkaar, oefenen alledaagse gesprekken en leren elkaars wereld kennen. Taalcoaching zorgt voor meer taalkennis, zelfvertrouwen en contacten. Daar plukken nieuwkomers, vrijwilligers, gemeentes en de hele maatschappij de vruchten van. Ria is een van die vrijwilligers: “Toen ik in Wapenveld woonde, heb ik 5 jaar Nederlandse les gegeven aan statushouders in het AZC. Ik werd in die tijd benaderd door Joke van het Taalpunt of ik belangstelling had om taalcoach te worden. En dat had ik. Het Taalpunt Heerde/Epe regelt in onze gemeente onder andere taalcoaching. Na het volgen van een cursus voor taalcoach, heb ik me ingeschreven als taalvrijwilliger. Mijn eerste taalmaatje was een vrouw uit Noord-Afrika. Zij wilde beter Nederlands leren lezen en schrijven. Terugkijkend was ik verwend met haar. Ze had in haar land Engels gestudeerd aan de universiteit waardoor ze dus erg goed Engels sprak. Hierdoor konden we samen met de Nederlandse taal de diepte in. Daarna coachte ik een vrouw uit de Zuid-Amerika die getrouwd was met een Nederlander. Doordat ze veel aan haar hoofd had, kon ze zich niet goed op de taal concentreren. Omdat ze dat eerst op orde moest krijgen, zijn we met het traject gestopt. Nu coach ik sinds anderhalf jaar een Syrische meneer. Hij is erg gemotiveerd en komt op elke afspraak. Doordat er thuis vooral nog Arabisch wordt gepraat, blijft Nederlands spreken met hem wel lastig. We oefenen veel met lettergrepen en woorden en ik adviseer hem kinderprogramma’s te kijken om zo toch de basis sneller te leren. Voorlopig blijf ik mijn werk als taalvrijwilliger doen. Ik vind het belangrijk om op deze manier een bijdrage te leveren aan de maatschappij. Door mensen te helpen met de Nederlandse taal kunnen ze veel beter hun eigen weg vinden. Daar heeft iedereen baat bij. Soms is het wel een kwestie van een lange adem hebben, maar dat heb ik er graag voor over. Wat me naast taalcoaching nog erg leuk lijkt, is om een leesgroepje op te zetten met Nederlandse mensen die laaggeletterd zijn. Als er mensen zijn die daar behoefte aan hebben, kunnen ze altijd contact met mij opnemen via het Taalpunt.”

An is een vrijwilliger in hart en nieren. Zo coördineert zij al bijna 30 jaar de telefooncentrale van de Vrijwillige Hulpdienst (VHD). De start van haar vrijwilligerswerk begon drie jaar eerder. “Ik ben begonnen als secretaris bij de gymnastiekvereniging. Hier ben ik ingerold doordat mijn kinderen in die tijd aan gymnastiek deden. Dit heb ik 25 jaar gedaan. Ook startte ik in die tijd bij de VHD als telefoniste. Later werd dit het Centraal Meldpunt.” Het Centraal Meldpunt is gestart in 1993 en is een initiatief van het Vrijwilligers Platform, waarbij zo'n 35 instanties aangesloten zijn. “Als coördinator van de telefooncentrale zorg ik ervoor dat alle vrijwilligers voor drie maanden zijn ingeroosterd en dat de telefoon elke ochtend bemand is. De telefoondienst verzorgen we met ongeveer 12 vrijwilligers. Iedere inwoner van de gemeente Heerde kan een beroep doen op hulp en/of ondersteuning van de VHD. De telefoon staat bij Brinkhoven en wordt elke dag doorgeschakeld naar de vrijwilliger die dienst heeft. Zij krijgen dan telefoontjes binnen van mensen die hulp nodig hebben en de vrijwilliger zoekt iemand die daarbij kan helpen. We hebben ongeveer 30 mensen waar we een beroep op kunnen doen. Op dit moment vragen mensen vooral hulp voor vervoer naar het ziekenhuis, een afspraak bij de fysio of hulp bij het boodschappen doen. Mensen weten ons over het algemeen goed te vinden. En de 200 vrijwilligers, die de VHD in totaal heeft, zijn altijd bereid extra te helpen. Als vrijwilligers zich eenmaal hebben aangemeld, gaan ze er helemaal voor, is mijn ervaring. Ook in coronatijd. Dat vond ik erg dapper van alle vrijwilligers, geen vraag was teveel. Naast coördinator ben ik ook al 25 jaar secretaris bij de VHD. We hebben twee secretarissen. Mijn collega-secretaris verzorgt de administratie en ik ben verantwoordelijk voor het notuleren van de vergaderingen. Soms zijn het drukke weken maar ik doe het werk met erg veel plezier. In 2021 ben ik onderscheiden door, toen nog, koningin Beatrix, en heb ik een lintje gekregen. Dat voelde als erkenning voor mijn werk. En zo lang ik vrijwilligerswerk kan doen, ga ik door. Mensen die door ons geholpen worden zijn vaak zo dankbaar. Daar doe je het voor.”

Aad is een maatje voor mensen met verslavingsproblematiek. Hij is ervaringsdeskundige en weet als geen ander hoe een verslaving werkt. Inmiddels is hij al 37 jaar clean. “Mijn motivatie om dit vrijwilligerswerk te doen is dat ik weet wat er nodig is. Ik heb zelf van mijn 28 e tot mijn 33e een zware periode meegemaakt waarin ik zwaar verslaafd was. In die tijd ben ik alles kwijtgeraakt: mijn bedrijf, mijn huwelijk, mijn vrienden. Ik ben in 2006 verhuisd vanuit Rotterdam naar de Veluwe, om in alle rust te kunnen leven. Weg van de verleidingen. Vanuit die rust heb ik besloten om vrijwilligerswerk te gaan doen in de verslavingszorg. Ik ken de cultuur en denk te weten waar iemand behoefte aan heeft. Ik werk hierin samen met Susan en Heleens die werkzaam zijn bij Stip. De samenwerking met professionals vind ik erg belangrijk. Wat ik doe is door gesprekken een vertrouwensband opbouwen en vanuit dat vertrouwen iemand er toe te bewegen om zich aan te melden bij een afkicktraject. Mijn vrouw Kitty en ik doen de meeste trajecten samen. Bij een boerderij in de buurt hebben we een paar schapen staan. Sommige mensen zijn geen praters. Wanneer ik ze meeneem naar de dieren, breekt vaak het ijs doordat je bij een dier alleen maar hoeft te zijn. Uiteindelijk gaat iemand wel praten. Niets moet en alles mag. Dat is ons traject en het is succesvol. Wanneer iemand naar verloop van tijd een afkicktraject wil volgen, draag ik het over aan de professionals. Aan de zijlijn blijf ik vertrouwenspersoon voor mijn maatje en 24 uur bereikbaar. Ik heb als maatje veel trajecten begeleid. De verhalen die er achter zitten zijn altijd heel verdrietig, voor de persoon zelf en ook voor de omgeving. Als ik 10 mensen begeleid, is er één iemand die daadwerkelijk de stap kan maken. Zo heb ik ooit iemand uit een schuur gehaald en uiteindelijk een begeleid wonen-traject gekregen. Diegene was er slecht aan toe maar heeft nu alles op orde en is taxichauffeur. Daar doe ik het voor. Wel hoop ik dat er meer maatjes komen, want die zijn er nu te weinig en de problematiek is, ook hier, groot. Daarom is het goed dat er nu een plan van aanpak GHB en middelengebruik is in onze gemeente. Zolang wij kunnen, dragen Kitty en ik ons steentje bij.” Ook verslavingsvrijwilliger worden? Meld je aan bij Stip.